Billboards en pornosnorren

Nog 50 dagen te gaan voordat ik terug naar Nederland kom. Dat betekent dat ik nu zo'n tweeënhalve maand de tijd heb gehad om aan dit land met al zijn eigenaardigheden te wennen. Is dat gelukt? Nou, ja en nee. Er zijn veel dingen waar ik nu aan gewend ben geworden of die ik gewoonweg heb moeten accepteren. Maar toch loop ik iedere dag tegen een aantal dingen aan waarvan ik denk what the fuck?! In dit blog ga ik vertellen over mijn "wtf?!"-momentjes en algemene cultuurshock.

Het eerste waarmee ik geconfronteerd werd toen ik hier kwam waren de wc's en het gebruik hiervan. Ten eerste zijn de meeste wc's gewoonweg een gat in de grond. Doe het er maar mee. Oh en hier gebruiken ze geen wc-papier, maar water om hun kont schoon te maken. Sommige wc's hebben een soort van tuinstangkraantje die je kan gebruiken, maar vaak staat er een emmer water met een klein bakje erbij en dat is het dan. Wc papier is hier erg duur, dus we hebben het de eerste weken gedaan met servetjes die we meekregen of jatten bij de verschillende eettentjes waar we kwamen. Hoezo gierig! Daarna zijn we wel op wc papier overgegaan en gelukkig hebben wij wel een wc-pot (halleluja)!

De eerste avond in Bangalore gingen Jolien en ik uit eten bij een restaurantje om de hoek van ons appartement. Na een kwartier het menu te hebben bestudeerd kwamen we tot de conclusie dat we maar gewoon wat moesten bestellen want we kenden helemaal niks van wat er op dat menu stond. Het werd tijd om te bestellen, dus we wenkten de ober. Ik vroeg aan hem: "Kunnen we dit misschien bestellen?". Hij schudde vervolgens met zijn hoofd. Oh, dacht ik, dat kan dus niet. "Deze dan meneer?" Wederom schudde hij met zijn hoofd. Godsamme wat kan ik wel bestellen dan??? Toen vroeg hij: "Is dat het? Wil je er nog wat te drinken bij?". Ik zat met m'n mond vol tanden. Wat bedoel je nou, net kon het niet en nu ineens wel? Wat blijkt: mensen hier schudden met hun hoofd zijwaarts als ze toestemmen met je. Dit lijkt soms erg op nee schudden, maar is toch net anders. Het heeft een aantal weken geduurd voordat ik dit gebaar goed doorhad, waarbij ik altijd goed naar iemand zijn gezicht moest kijken om het juist te lezen. Het is heel verwarrend als mensen een onbekende lichaamstaal gebruiken! Nu kan ik het vrij goed lezen. Erger nog, ik doe het nu zelf ook!

Niet alleen de lichaamstaal, maar ook de manier van spreken was iets waar ik flink aan moest wennen. De eerste 3 dagen verstond ik dus geen ene reet van wat mensen zeiden. Totaal onverstaanbaar. Het indiase accent is een hele sterke, waar ik op moest "intunen". Wat het lastiger maakt is dat sommige mensen het nodig vinden om het laatste woord van hun zin net wat te laat uit te spreken. Vooral het hoofd van CSA heeft hier een handje van; die wacht rustig 2 seconden voordat hij dat laatste woord uitspreekt. Het is al vaker gebeurd dat ik mezelf betrapte op het invullen van zijn zin haha.

Een ding waar ik hier iedere dag mee geconfronteerd word is dat ik op straat word aangestaard door iedereen. en niet zo'n beetje! Ik heb motorrijders bijna de nek zien breken om een glimp van me op te vangen. Ze doen het ook niet stiekem ofzo hoor, nee, sommigen kijken me van het begin tot aan het einde van de straat aan. Vooral in het begin voelde ik me erg geïntimideerd door al die starende ogen. Wat moeten die mensen van mij? Willen ze mijn spullen hebben? Ben ik wel veilig? Ik heb ernaar gevraagd aan een paar indiase bekenden van me en die zeggen dat het is omdat ik blank ben (duh) en dat het is omdat blank zijn hier een groot schoonheidsideaal is. Dat is echt zo. In de supermarkt kan je crème kopen die je huid bleekt. Soms kom ik meisjes tegen die overdag met een paraplu over straat lopen tegen de zon om maar niet bruin te worden. Het schoolhoofd van Greenland heeft tegen me gezegd dat ze zou graag wou dat ze mijn huidskleur aan haar dochter kon geven, want dat is zo mooi. Ik vind het bizar! Huidskleur is hier echt een ding, iets wat ik niet had verwacht mee te maken. De hele stad hangt vol met gigantische billboards. De mensen die hierop afgebeeld zijn hebben standaard een blanke of lichte huidskleur. Ook de mensen op tv zijn slechts licht getint. Het is totaal niet representatief voor de huidskleur van de samenleving. Door mijn huidskleur kom ik veel racisme naar mij toe tegen. Vaak in positieve zin. Zo stond ik laatst op een feestje met Jolien en Jasper. Een keer raden wie er meteen vriendjes werden met een gozer die de organisatoren van het feest kent? Ook was ik afgelopen week op een bruiloft. Hier kreeg ik meteen een camera in m'n klep en werd ik gefilmd op die bruiloft. Dat maar vastgelegd wordt dat er een blanke naar een bruiloft komt. Ik werd daar verder ontzettend vriendelijk behandeld; mensen kwamen handjes schudden, zich voorstellen en ik kwam helemaal niks tekort bij het eten. Onder "helemaal niks" valt ook een groepje toeschouwers om me heen die keken hoe ik at en onderling over me praatte, in hun eigen taal natuurlijk. Zwaar frustrerend als dat gebeurt, maar dat gebeurt maar al te vaak. Hier wordt op negatieve manier gediscrimineerd op het gebied van geld. Ik was vorige week met Javeed (vertel ik later wel), zijn moeder en zusje naar een kunstgalerij geweest. De entree voor hen was 10 roepie. Voor mij? 150. Stelletje aso's! Zo ook bij het nationaal park. Achja, wat doe je ertegen?

Ook de kleding is iets waar ik me over verbaas. Vrouwen dragen hier standaard een lange broek of legging en een shirt met mouwtjes. Gast ben je gek het is 40 graden! In eerste instantie dacht ik dat het echt niet gepast is om in iets anders dan dat gekleed op straat te lopen, dus ik heb een nieuwe garderobe aangeschaft. Nu ben ik toch zover dat ik er dikke schijt aan heb en dat ik ook met shirtjes zonder mouwen over straat ga. Ik draag echter wel standaard een lange broek in de stad. Wat maakt het ook uit, ik word toch wel aangestaard haha. Ik zorg er natuurlijk wel voor dat ik gepaste kleding aanheb tijdens het lesgeven. Het lijkt meer dan in Nederland dat kleding hier status verwerft. De mannen van de lagere status dragen hier rokken. Ik mag het niet zo noemen maar doe het lekker toch. De hogere klassen dragen (spijker)broeken en blousjes met daaronder zwarte glimmende ketserschoenen (verschrikkelijk!). En vergeet daarbij vooral niet de pornosnor zoals wij die van 20 jaar kennen (he pap!). De echte stoere jongens dragen westerse kleding, met hip animekapsel erop. De vrouwen dragen casual lange shirts met de zijkant diep ingesneden (makkelijk voor als je boven zo'n gat in de grond moet bukken). Veel vrouwen van middelbare leeftijd dragen sari's. Die zien er echt heel mooi uit, maar zo godverdomme warm met die sjaals die de hele tijd van de schouder vallen. ik zou er para van worden.

Het is ook vreemd om te zien dat er 's avonds alleen mannen op straat te vinden zijn. Ik heb geleerd dat als ik vrouwen op straat zie dat ik me nergens druk om hoef te maken, dan is het veilig. Zodra ik geen vrouwen meer zie, ga ik weg.

En dan vooral niet te vergeten: het eten. ALLES is pittig -_-. De indiase mensen kunnen er wel om lachen, mijn buik moest er in het begin vooral om huilen (als je begrijpt wat ik bedoel). Nu ben ik eraan gewend en kan eigenlijk alles wel eten wat me voorgeschoteld wordt. Wat ik hier echter absoluut niet kan verdragen is het water. We hebben in het appartement een waterzuiveraar aan de muur hangen. Dat water zou te verdragen moeten zijn, maar na een paar slokken van dat water is het meteen weer huilen. Alleen water uit de fles voor mij dus. Wel mis ik het eten uit Nederland wel! Ik mis mijn boerenkool met worst en spekjes en erwtensoep en stroopwafels en biefstuk en andijviestamp en speklapjes en appelflappen en kroketten en frikandel speciaal en kapsalon en bossche bollen en tosti's en knakworstjes en sushi en drop en poffertjes en loempia's en boterham met kaas en stokbrood en kruidenboter en gehaktballen en slavinken en paprikachips en pretmix en gefrituurde hapjes en zelfs die vieze augurk met worst! Ik merk dat mijn lichaam begint te vragen naar Nederlands voedsel, wat frustrerend is. Ik kook regelmatig pasta zoals ik dat thuis ook zou doen, met tonijn bijvoorbeeld. Al proeft zelfs dat niet zoals het dat thuis doet, helpt het wel. Mensen hier hebben wel rare eetgewoontes. Niet opmerkelijk natuurlijk, maar wel grappig om te zien. Zo kreeg Jolien vandaag bijvoorbeeld ketchup bij haar muffin. Genieten. Ook is het hier doodnormaal om stukken bot in het vlees te hebben zitten. In de kip kebab, in de curry, in alles. Zwaar irritant met eten. Ook doen ze hier niet veel aan rundvlees en al helemaal niet aan varkensvlees. Daarom mis ik het zo erg. Vrijwel alles is kip. Kip kip kip kip kip. Ik hoef als ik thuiskom voorlopig geen kip te zien en al helemaal geen kippenpootjes (klotebotjes).

En dan is er nog iets waar ik afgelopen week een verhitte discussie over heb gevoerd met Javeed. Relaties en trouwen. Uithuwelijken is hier nog aan de orde van de dag. Papa en mama beslissen met wie jij trouwt en zoeken dan ook zelf een partner voor je uit. Trouwen gebeurt hier niet vanuit liefde, maar voor status en een goede toekomst voor pappie en mammie. Als je geluk hebt mag je een potentiële partner weigeren als ze er een foto van laten zien. Terwijl ik deze discussie met Javeed hield was zijn moeder aanwezig, ik was namelijk bij hem thuis. Héél toevallig word ik die avond uitgenodigd om op een bruiloft te komen kijken samen met die moeder. Dat aanbod heb ik aangenomen. Bij gebrek aan een beter woord was het bijzonder. Natuurlijk werd ik met m'n blanke kop hartelijk verwelkomd door een collega van moeders en kreeg in de zaal een stoel aangeboden. Deze was gericht op het podium waar de bruid en bruidegom stonden. Chill, want dan kon ik eens goed observeren wat er om me heen, maar vooral op dat podium gebeurde. De mensen die om me heen zaten spraken in een taal die ik niet begreep, dus dat interesseerde me toch niet. De bruid en bruidegom zagen er prachtig uit. Er waren veel familieleden en vrienden aanwezig, maar ik hoorde later dat de meesten al weg waren (ze fokken hier echt als konijnen). Steeds betraden er een paar mensen het podium om het echtpaar te feliciteren en ermee op de foto te gaan. Deze begroetten iedereen vriendelijk lachend. In de tijd dat ik hiernaar heb zitten kijken, hebben de twee elkaar niet een keer aangekeken. Sterker nog, het leek alsof ze elkaars blikken ontweken; de een keek één kant op, de andere een andere kant. Ook was er absoluut geen sprake van lichaamscontact, al stonden ze naast elkaar. Bijzonder. Na hier even gezeten te hebben stonden de mensen om me heen op en wenkte me mee. We zouden wat gaan eten. Onderweg naar de andere zaal kwamen ontzettend veel mensen naar ons toe die gedag kwamen zeggen aan moeders en zich ook voorstelde aan mij. Voorstellen gebeurt hier trouwens door de vragen hoe het met je gaat. Lekker vreemd maar prima. Een vriendelijk meisje sloot zich bij ons aan en we vervolgden onze reis naar de eetzaal. Wederom werd me vriendelijk een stoel aangewezen om te gaan zitten en meteen werd m'n bord vol eten geplempt. De kunst om met mijn rechterhand te eten heb ik nog steeds niet volledig onder de knie (ik ben links), dus ben hier nog wat onzeker over onder de Indiërs. Het wordt er dan natuurlijk niet makkelijker op als zich langzaam maar zeker een hele groep mensen zich om je heen verzamelt die kijkt hoe jij aan het eten bent en ondertussen over je lult in hun eigen taal (dat laatste gebeurt constant trouwens). Ik ben maar met een stoïcijnse kop door blijven eten. Na me helemaal de ziekte te hebben gevreten en de laatste scheppen toch echt vriendelijk heb moeten afwijzen was het tijd voor foto's. Indiërs vinden het prachtig om met een blanke op de foto te gaan, dus ik was dik de lul. Dan weer de nichtjes, dan oma, dan oma met kleinkind, dan oma met kleinkind en nichtjes, dan oma zonder kleinkind en nichtjes en dan weer het volgende groepje. Ik doe vrolijk mee, vind het hilarisch! Uiteindelijk zei moeders "Heb je tijd om te gaan of ehh?". Blijkbaar zat die al even op mij te wachten terwijl ik druk was met foto's uitwisselen haha. Gauw op het scootertje terug naar huis (aka doodsangsten uitstaan).

Voor ons komt voor trouwen een relatie. Relaties zijn hier uit den boze. Ik ben nu samen met Javeed, maar dit is voor zijn familie volledig geheim. Dat houdt in dat wij stiekem moeten afspreken en dat als ik bij zijn familie ben we niet te veel bij elkaar in de buurt komen. Al heb ik mijn twijfels over dat die moeder écht niks doorheeft. Hoe dan ook, nu hebben Javeed en ik het heel erg leuk samen, hij laat me mooie plekken in de stad zien en het is altijd gezellig.

Dan nog een laatste ding waar ik me helemaal schijtscheel aan erger: de reclame op mijn telefoon. Ja serieus. Ik krijg iedere dag wel een paar sms'jes met een of andere kutreclame. Ook word ik iedere dag wel gebeld door een +91 140 nummer, waarbij als je opneemt je jalajalamuziek te horen krijgt waarna een of ander mokkel in een onverstaanbare taal begint te tokkelen. Tegenwoordig herken ik het nummer en druk ik het meteen weg maar wat een bullshit zeg.

Zo, nu kan ik even niks meer bedenken maar als ik nog wat tegenkom vul ik het wel aan. Okdoei!